Porwana - Odcinek. 1

Ichigo Kurosaki rozglądał się po przestronnym salonie, jednak grupa roześmianych tancerek ani na chwilę nie przykuła jego uwagi. Czegoś wyraźnie brakowało w jego życiu. Być może nadal tęsknił za pełnym emocji czasem spędzonym w armii. Ciężko było mu zrezygnować ze służby, kiedy po śmierci ojca musiał przejąć pieczę nad rodzinnym majątkiem. W ciągu ostatnich trzech lat udało mu się tak trafnie zarządzać rodzinnymi finansami, że znacząco je pomnożył. Wciąż jednak nie mógł wyrwać się ze stanu przygnębienia. Myślał o Lilianie Ishida i o tym, że śledztwo w sprawie jej zaginięcia ustało w miejscu. Sumienie nie dawało mu spokoju , nie był pewny, czy istotnie zrobił wszystko, co w jego mocy. Miał nadzieje, że ostatnio zdobyte informację rzucą nowe światło na tę tajemniczą sprawę.
- Chyba powinienem wyjechać na wieś – zwrócił się do stojącego obok dżentelmena. W przeciwieństwie do rudowłosego, wysokiego i dobrze zbudowanego hrabiego Kurosaki, jego towarzysz był szczupłym mężczyzną, z jasnymi opadającymi na czoło włosami, które co chwila przesuwał dłonią.
- Ostatnio Londyn mnie męczy, a poza tym muszę zbadać nowy trop w sprawie Liliany.
- Jesteś pewien, że nic ci nie grozi? – zaniepokoił się Renji Abarai. – Jeśli nasze podejrzenia się okażą prawdziwe, to wydaje mi się, że nie wiele możemy zrobić. Maria szczęśliwie nie doznała żadnych uszczerbku, a co do panny Ishida… - Z rezygnacją potrząsnął głową w momencie, kiedy dołączył do nich kolejny dżentelmen. – Dobry wieczór, Kisuke, nie spodziewałem się spotkać cię tu dzisiaj.
-Nie miałem nic lepszego do roboty – oznajmił znudzony lord Urahara, który z pewnością zasługiwał na miano dandysa. Jego fular był tak wymyślony, że lord z trudem poruszał szyją. – Przedstawienie jest okropnie nudne nie sądzicie?
- Kurosaki podziela twoją opinię - rzekł Renji. – Rozmawialiśmy właśnie o tym, że należało dokonać zbadać sprawę Marii, choć według mnie nie warto zadzierać z Forsythe’em. To zbyt ryzykowne.
Maria była młoda, śliczną i odważną dziewczyną, siostrą jego szwagierki, i niedawno udało jej się uniknąć porwania.
- Odrobinie niebezpieczeństwa daje życiu pikanterii – skomentował lord Urahara, wyraźnie ożywiony. – Jeśli będziesz potrzebował mojej pomocy, Kurosaki, wiedz, że jestem do dyspozycji. Myślę, że Hilary założył podobna deklaracje, gdyby tu był. Co planujesz?
- Wyjdźmy stad, nie chciałbym, żeby ktoś nas podsłuchiwał – odpowiedział hrabia. – To prawda, nasz zmysły wiąże się ze sporem ryzykiem, ale musimy spróbować. Maria to odważna dziewczyna, a informacje, których nam udzieliła, rzuciły nowe światło na sprawę. Wznowiłem śledztwo i chciałbym wam opowiedzieć, czego się dowiedzieli się agenci, których wynająłem.
- Idziesz Abarai? – powiedział lord Urahara. – Chyba nic cię tu nie trzyma?
- Chodźmy – zgodził się Renji. – Myślę, że masz rację Kurosaki. Jeśli będziemy siedzieć z założonymi rękami, to nie wiadomo do czego jeszcze posunie się Forsythe.
Opuścili salony słynnego londyńskiego klubu Almacka i udali się do posiadłości Kurosakiego. Nie wiedzieli, że są śledzeni.


- Moja droga – zaczęła lady Wentworth, z niepokojem patrzeć na zatroskaną twarz Rukia. – Chyba nie sądzisz, że pozwolę ci pracować. Możesz przecież wyjechać ze mną do Bath tej jeseni. Traktuje cię jak własna córkę. Dlaczego tak się upierasz i nie chcesz z nami zamieszkać tutaj, w Worth Towers?
- Niestety, nie mogę przyjąć pani propozycji. – Rukia Kuchciki uśmiechnęła się przepraszająco. – Darzę panią ogromnym szacunkiem i sympatią, jestem dozgonnie wdzięczna za wszystko, co pani zrobiła dla mnie i Byakuya po śmierci ojca i potem, po śmierci naszej drogiej mamy… - łzy stanęły w oczach na wspomnienie ukochanej matki, która odeszła ta niespodziewanie. – Jeżeli się pani zgodzi, będę panią często odwiedzać, ale nie mogę tu zamieszkać na stałe. Nie chce być ciężarem. Wystarczy, że lord Wentworth był tak łaskawy i hojnie opłacił Byakuya cały semestr studiów w Oxfordzie. Do końca życia będę mu wdzięczna za to, że brat nie musiał rezygnować z nauki. Po za tym lady Masaki pilnie potrzebuje damy do towarzystwa i jestem rada, że wybrała właśnie mnie.
- Ale przecież w ogóle jej nie znasz, Rukia – próbowała jeszcze protestować lady Wentworth, niska, pulchna dama, która darzyła córkę zmarłej przyjaciółki szczerą przyjaźnią. – I wiedz, że nigdy nie byłaś dla mnie ciężarem.
- Ma pani wielkie serce – powiedziała Rukia – jednak dałam już słowo lady Misaki i nie wypada mi się wycofać.
-Skoro obiecałaś, że przyjmiesz tę posadę, drogie dziecko… - Ledy Wentworth westchnęła głęboko – ale musisz mi obiecać, że wrócisz do nas, jeśli kiedykolwiek poczujesz się tam nieszczęśliwa.
- Oczywiście – zapewniła z przekonaniem Rukia. Ciepło uśmiechnęła się do damy, która przez ponad dwadzieścia lat była najlepsza przyjaciółka jej matki. – Nie śmiem nawet myśleć, co poczęłabym nasza biedna matka bez pani wsparcia po śmierci ojca. Zwłaszcza kiedy okazało się , że wskutek tego nieszczęsnego zakładu z panem Forsythe’em stracił cały majątek. Nie wiem, jak potoczyły się nasze losy, gdyby nie pozwoliła nam pani zamieszkać Worth Park. – Łzy stanęły jej w oczach na myśl o tym, jak trudne chwile przeżyły wraz z matką po śmierci ojca. Matka przypłaciła to życiem. – Nigdy nie zdołam odwdzięczyć się za pani dobroć…
- Nie bądź niemądra, dziecko. - Lady Wentworth wzdrygnęła się na wspomnienie okoliczności, w jakich sir Edwin Kuchiki stracił dom. Kto by pomyślał, że zakład okaże się tak tragiczny w skutkach? – Mój mąż długo nie mógł uwierzyć, że jego stary przyjaciel postąpił tak lekkomyślnie i roztrwonił cały majątek na wyścigach konnych. Okazało się, że są świadkowie i że najprawdopodobniej twój ojciec był tego dnia pod wpływem alkoholu.
- I to najbardziej mnie zastanawia. – Rukia zamyśliła się. – Przecież ojciec stronił od alkoholu. Świętej pamięci mama nawet na łożu śmierci powiedziała, że ojciec został oszukany, że dobro rodziny było dla niego najważniejsze. Choć dowody świadczą o niewierności taty. Ojciec nie był lekkomyślny.
- Tak też uważa mój mąż – przyznała lady Wentworth . – A mimo to nie udało mu się obalić zeznań światków. Jednym z nich był pan Abarai, człowiek prawy , uczciwy I z pewnością godny zaufania. Lord Wentworth już dawno złożyłby apelację gdyby nie to, że ufa panu Abarai’emu. Twierdzi, że nigdy by nie skłamał.